θες παγωτό;

Αθήνα, 1835 και ο Άρμανσπεργκ είναι μέλος της Αντιβασιλείας και μετά την ενηληκίωση του Όθωνα αναλαμβάνει πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου (20 Μαίου 1835), δηλαδή πρωθυπουργός (από τότε τις είχαμε τις κακές συνήθειες…). Ένας Ιταλός με το όνομα Κάλβο ήταν διευθυντής ξενοδοχείου
και σκόπευε να ιδρύσει ζαχαροπλαστείο. Για να το διαφημίσει προτείνει στην κόμισσα Άρμανσπεργκ να σερβίρει σε μια κοσμική της εκδήλωση παγωτά. Η κόμισσα δέχτηκε, αφού θα παρουσίαζε στους καλεσμένους της ένα γλυκό που δεν είχαν ξαναγευτεί.

    Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης οι καλεσμένοι απολαμβάνουν τα παγωτά και δηλώνουν ενθουσιασμένοι. Όμως, σε λίγη ώρα τα πράγματα θα αλλάξουν. Ενώ η γιορτή συνεχιζόταν, οι αίθουσες του μεγάρου αρχίζουν να αδειάζουν. «Μετέβαλον το δάπεδον της αιθούσης εις δεινώς κυμαινόμενον σκάφος», προσπαθώντας να βρουν κάποια σκοτεινή γωνιά για να «ακουμπήσουν» τις στομαχικές διαταραχές τους!

     Ο Κάλβο χρησιμοποίησε για την παρασκευή των παγωτών χημικά χρώματα, αφού στην Αθήνα δεν υπήρχαν τότε φυσικές χρωστικές ουσίες. Όλοι οι καλεσμένοι έπαθαν τροφική δηλητηρίαση, κλήθηκε γιατρός και ο χορός διαλύθηκε. Φυσικά ο Ιταλός φρόντισε να εξαφανιστεί…

    

Ετυμολογία: πήγνυμι (= στερεώνω, μπήγω) > παγ- + ωτος (παραγωγική κατάληξη-ουδέτερο) > παγωτό

  Η ρίζα παγ- από τον παθητικό αόριστο β’ επάγην. Από εδώ και η λέξη πάγος