Η Σέκλιζα "νεκρή ζώνη"

      Το 1947 ο Εθνικός Στρατός εφαρμόζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις «Τέρμινους» στην Ήπειρο,τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία με στόχο την εκκαθάριση της περιοχής από τα Άγραφα ως την Κοζάνη από τους αντάρτες του ΔΣΕ και το σχέδιο «Χαραυγή» στη Στερεά Ελλάδα με αντίστοιχο στόχο. Και οι δύο επιχειρήσεις στρατιωτικά θα αποτύχουν. Όμως, παράλληλα ο Εθνικός Στρατός θέλοντας να δημιουργήσει νεκρές ζώνες γύρω από τις παραπάνω περιοχές που δρουν τμήματα του ΔΣΕ αποφασίζει την εκκένωση ορεινών και πεδινών χωριών με σκοπό την απομόνωση των ανταρτών του ΔΣΕ από τους αγροτικούς  πληθυσμούς και την αποκοπή του ανεφοδιασμού, της πληροφόρησης και της στρατολόγησης. Στη δική μας περιοχή η εκκένωση θα ξεκινήσει από τα σημερινά παραλίμνια χωριά και θα επεκταθεί μέχρι τα πρώτα πεδινά χωριά. Φυσικά η Σέκλιζα, και για γεωγραφικούς και για πολιτικούς λόγους, δε μπορούσε να εξαιρεθεί. Ας μιλήσουν, όμως, οι πρωταγωνιστές:

    « Ήταν 8 Ιούλη του 1947. Θερίζαμε τα στάρια, όταν ήρθε η διαταγή. Ο αγροφύλακας ειδοποιούσε όσους βρίσκονταν στα χωράφια και τα τσαρδάκια. Γυρίσαμε κι εμείς αμέσως στο χωριό. Πήραμε ό,τι μπορούσαμε. Τα κοπάδια, τα πρόχειρα, λίγο ψωμί… Άλλα σέα τα κρύψαμε για να τα βρούμε μετά. Με δικά μας μέσα και κάρα επιταγμένα μάς πάνε στο Νταούτι ( Μέλισσα). Μας μοιράζουν σε σπίτια εκεί. Αργότερα  κάποιοι που είχαν συγγενείς πάνε στο Ζαḯμι και το Καλλιφώνι. Μετά από μερικές μέρες μας επιτρέπουν να γυρίσουμε στο χωριό για να τελειώσουμε το θέρο, που είχαμε αφήσει στη μέση. Μεταφέρουμε τις θημωνιές στα ζαϊμιώτικα αμπέλια και με πατόζες, που μας φέραν, βγάνουμε τον καρπό.

   Στον Άη Θανάση υπάρχει παρατηρητήριο του Εθνικού Στρατού. Παίρνουμε ειδικές άδειες, όταν θέλουμε να πάμε στο χωριό για να πάρουμε πράγματα ή να λειτουργήσει ο παπάς…Στα άλλα χωριά θάβουμε όσους πεθαίνουν για να μεταφέρουμε αργότερα τα κόκκαλά τους στο χωριό…

   Τον Απρίλη του ’49 όλο το χωριό μεταφέρεται στον Παλαμά. Θα μείνουμε εκεί τέσσερις μήνες  περίπου. Μας ξαναγυρίζουν μετά πάλι στα χωριά και από εκεί μέσα στο Σεπτέμβρη του ’49 θα επιστρέψουμε στη Σέκλιζα.

   Οι μαυροφορεμένες γυναίκες αγκαλιάζονται, κλαίνε από χαρά για το ξανασμίξιμο, θρηνούν για τα βάσανά τους και για τους δικούς τους που σκοτώθηκαν.

   Το χωριό είναι έρημο. Χορτάρια και βάτια έχουν πνίξει τα σπίτια και τους δρόμους. Κάποια σπίτια και μαντριά είναι λεηλατημένα ή καμένα. Θα φτιάξουμε πρόχειρες παράγκες στην αρχή για να ζήσουμε. Στο χωριό ο Εθνικός Στρατός θα μείνει και θα φυλάει ένα χρόνο ακόμα. Στα βουνά υπάρχουν ακόμα Σεκλιζιώτες...Εμφύλιος, παιδί μου…Να μην τον ζήσεις ποτέ...*» 

   Η Σέκλιζα έζησε τη δική της Μικρά Ασία.

[ Τα επίσημα στοιχεία υπολογίζουν των αριθμό των εκτοπισθέντων σε 684.000. Υπολογίζεται, όμως, πως ο πραγματικός αριθμός των εκτοπισθέντων ανέρχεται σε 800.000, αφού στα επίσημα στοιχεία δε περιλαμβάνονται πολλοί αγρότες που αναγκάστηκαν βίαια να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας της δολοφονικής δράσης παρακρατικών ακροδεξιών συμμοριών όπως των Σούρλα, Βουρλάκη, Παπακόφφα κτλ. ]



*Απόσπασμα από την εισήγηση: «Η Σέκλιζα στην Εθνική αντίσταση και τον Εμφύλιο πόλεμο. Πτυχές μιας ταραγμένης περιόδου (1940-1949)»
στην ημερίδα με θέμα : «Το Καλλίθηρο-Σέκλιζα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.», λόφος Αγίου Αθανασίου, Σέκλιζα, 3 Ιούλη 2010