Δεκαπενταύγουστος

    Μια σχέση που χάνεται στα βάθη των αιώνων, ισχυρή και ποικιλόμορφη, είναι αυτή μεταξύ της Σέκλιζας και του μοναστηριού της Πέτρας στο Καταφύγι.   

   Οι πιο παλιοί συνήθιζαν να ανεβαίνουν από αρχές Αυγούστου στο μοναστήρι της Πέτρας Καταφυγίου και να μένουν μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο. Κάποιοι συνήθιζαν να το κάνουν αυτό μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90.

    Οι πιο πολλοί ξεκινούσαμε το πρωί της 14ης Αυγούστου. Οικογένειες ή παρέες ανηφόριζαν με κάθε μέσο για το μοναστήρι. Άλλοι με τα φαγητά έτοιμα και άλλοι με σκοπό να ψήσουν εκεί. Έστρωναν τραπέζια ή έκοβαν και άπλωναν φτέρες. Ένα είδος αυτοσχέδιου πανηγυριού.

      Σήμερα ανεβαίνουμε για ένα κεράκι ή μόνο για τη λειτουργία. Κάθε χρόνο και πιο λιτά. 

   Τάση προς τη θρησκευτικότητα της γιορτής, εγκατάλειψη της παράδοσης και των συνεκτικών δεσμών με το μοναστήρι ή κορεσμός από τη γεμάτη γιορτές ζωή μας;