Μια κουβέντα χθες για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού μου θύμισε μια από τις βασικές αντιθέσεις του ποιήματος, η ομορφιά της φύσης από τη μια και ο εσωτερικός αγώνας των πολιορκημένων από την άλλη. Η ομορφιά της φύσης μεγαλώνει και την επιθυμία των πολιορκημένων για τη ζωή. Η έκρηξη αυτή της ανοιξιάτικης ομορφιάς, ο "πειρασμός", τους κλονίζει και παρασύρει τη ψυχή τους. Μέσα σ' αυτή την ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου ο θάνατος γίνεται χίλιες φορές πιο δύσκολος. Οι πολιορκημένοι κινδυνεύουν να ξεχάσουν το χρέος τους προς τη πατρίδα.
"Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Tρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της."
(Δ. Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι,Σχεδίασμα Β' ,2)
Μήπως πρέπει κι εμείς να αναπτύξουμε ήθος αντίστοιχο των Μεσολογγιτών για να αντιμετωπίσουμε τις..."ομορφιές"... που φέρνει η φετινή άνοιξη;
Μήπως, εν τέλει, είμαστε Ελεύθεροι Πολιορκημένοι;
Πουλάς στον πάγκο τα όνειρα σου[...]
και τώρα μέτρα τα λεφτά σου
και τράβα πέθανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου