Διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη ένιωσα πως κάποιος λέει φωναχτά αυτά που εμείς ενδόμυχα σκεφτόμαστε, αλλά δύσκολα εκφράζουμε. Σα να σταχυολόγησε φράσεις από δεκάδες καθημερινές συζητήσεις. Και δημιούργησε ένα κείμενο που το χαρακτηρίζει η πηγαία ειλικρίνεια. Απόρροια της κριτικής, αλλά και της αυτοκριτικής, που ταυτόχρονα ασκεί. Μιας αυτοκριτικής στην οποία εμείς φοβόμαστε να προβούμε. Αλλά και που όταν υποτίθεται ότι κάνουμε, αρνούμαστε να παραδεχτούμε τις δικές μας ευθύνες. Και φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι αυτοκριτική, αλλά υποκρισία.
Και ελπίζω η τελευταία φράση του, λόγια αγνού ανθρωπισμού, να πάψει να αποτελεί ουτοπία ώστε να μη χρειαστεί να ξαναπεί
Στον Κεμάλ καληνύχτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου