" ...πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;..."

     Χάσαμε τη συλλογικότητα μας; Ναι. Γιατί όμως; Πρωτογενής αιτία αυτού του φαινομένου είναι η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Αν στο πολιτικό μας βίο βιώνουμε μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, στην κοινωνική και προσωπική μας ζωή καταδυναστευόμαστε από την τυραννία του «εγώ». Ατομισμός και στείρος ανταγωνισμός, υλισμός και θεοποίηση του χρήματος, εγωισμός και υστεροβουλία, ιδιοτέλεια και συμφεροντολογία, αποχή από τα κοινά και αδιαφορία, στείρα κριτική και έλλειψη αυτογνωσίας, εκμετάλλευση και επικράτηση του δόγματος «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Καμιά κοινωνία ποτέ δε μπόρεσε να προοδεύσει, όταν προτάχθηκε το ατομικό συμφέρον έναντι του κοινωνικού. Άλλωστε, απαραίτητη προυπόθεση για την ευημερία του ατόμου είναι η ευημερία της κοινωνίας. «Ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικόν»* σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Και αναπόδραστα η ευημερία του συνόλου δε μπορεί να υπάρξει, όταν ως άτομα πρεσβεύουμε τις παραπάνω απαξίες. Γιατί τότε επέρχεται η διάσπαση της κοινωνίας και επικρατεί το δίκαιο της πυγμής, που οδηγεί στην ευμάρεια των λίγων και στην αθλιότητα των πολλών.



      «ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΕΡΕΜ»

                                      
Είναι βαρύς ο αγέρας σα μολύβι
φωνάζω - φωνάζω - φωνάζω - φωνάζω.
Ελάτε γρήγορα
σας φωνάζω να λιώσουμε το μολύβι.
Κάποιος μου λέει:
Φωτιά θα πάρεις απ' την ίδια σου φωνή
θα γίνεις στάχτη
σαν τον Κερέμ
που κάηκε απ' τον έρωτά του.
Τόσες δυστυχίες
και τόσο λίγο φίλοι.
Είναι λοιπόν κουφά
της καρδιάς σας τ' αυτιά.
Είναι βαρύς ο γέρας σα μολύβι.
Κι εγώ του λέω:
«Ας καώ
ας γίνω στάχτη σαν τον Κερέμ.
Αν δεν καώ εγώ
αν δεν καείς εσύ
αν δεν καούμε εμείς
πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;»
Είναι χοντρός ο αγέρας σαν τη γη
είναι βαρύς ο αγέρας σα μολύβι
φωνάζω - φωνάζω - φωνάζω - φωνάζω.
Ελάτε γρήγορα
σας φωνάζω να λιώσουμε το μολύβι.
                               

                                                 Ναζίμ Χικμέτ, Γιάννης Ρίτσος