θραύσματα σκέψεων ΧΧΙV

Βλεφάρων αυλαία

απαρνιέται της Ίριδας

 τη χρωμοφωσφορίζουσα ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.

Μάταιη απόκρυψη της σκοτεινής ψευδαίσθησης της καθημερινότητάς μας.

 Αυτομάτως μετατρέπεται

 σε τραγική ειρωνία της ύπαρξής μας. 

Στην ορχήστρα του αρχαίου δράματος της ύπαρξής σου

κορυφαία του χορού η ψυχή σου.

 Παλεύει στο χωμάτινο αλώνι της

 μεταξύ καλού και κακού

 ψάχνοντας να αποφύγει την αρχετυπική κλίση του ανθρώπου. 

Επόμενη εμφάνιση του υπόλοιπου χορού
 οι πράξεις

 ματαίως ψάχνωντας δικαίωση

 περιμένοντας από μηχανης θεού 

το έλλογο Εγώ σου να εκφράσει κρίση.

 Μα ποιος κριτής αδέκαστος μπορεί να κρίνει αναίμακτα το ίδιο του το Εγώ.