Γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα

Ανακατεύοντας το "Καπνισμένο τσουκάλι" του Γ. Ρίτσου μυρίζεις το παρόν...


 Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ -δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.[...] 
όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,[...]
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τραίνου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά,
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών,
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.[...]
Παράνομο χαμόγελο-όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,
παράνομη και η αλήθεια.
Κρύβουμε το χαμόγελο,
όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,
όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.
Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.[...]
ψήλωνε ο κόσμος,
ψήλωνε η αγάπη,
κι όταν γεύτηκα το πρώτο κομμάτι απ' το ζεστό καρβέλι μας,
μ' αυτή τη γεύση πήρα μέσα μου
κάτι απ' τα σοφά χέρια του γερο - χτίστη,
κάτι απ' τα χέρια όλων των συντρόφων που ζυμώνουν το ψωμί του κόσμου,
εκείνη τη γαλήνια σιγουριά του ανθρώπου
που φτιάχνει ωφέλιμα κι απαραίτητα πράματα.[...]
μιλάνε για τη βροχή, για τον ήλιο, για την ειρήνη
μιλάνε για τον καιρό, για τη σπορά, για τη σοδειά,
για κείνο το σημάδι που όλο και περισσότερα μάτια το κοιτάζουν,
για κείνο το άστρο που δε σβήνει με κανέναν άνεμο,[...]

Τουτες τις μερες, ο ανεμος μας κυνηγαει.
Γυρω σε καθε βλεμμα το συρματοπλεγμα,
γυρω στην καρδια μας το συρματοπλεγμα,
γυρω στην ελπιδα το συρματοπλεγμα. Πολυ κρυο εφετος.[...]

Όλοι περιμένουμε να ξημερώσει.Έπεσε ο άνεμος, Σιωπή. Στη γωνιά της κάμαρας,
ένα αλέτρι συλλογισμένο, περιμένει τ' όργωμα.
Ακούγεται πιο καθαρά, το νερό που κοχλάζει στο τσουκάλι.

Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο,
είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί,
είναι οι ξωμαχοι, οι σπουδαστές, κι οι προλετάριοι-
κάθε τους λέξη είναι ένα ποτήρι κρασί
μια γωνιά μαύρο ψωμί
ένα δέντρο πλάι στο βράχο
ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα.

Είναι οι δικοί μας Χριστοί, οι δικοί μας Άγιοι.[...]
τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές,
που διασχίζουν το μέλλον.[...]
συλλογιέμαι τώρα
να βρω μια λέξη να ταιριάζει στο μπόι της λευτεριάς
μήτε πιο ψηλή, μήτε πιο κοντή-
το περίσσιο είναι ψεύτικο,
το λιγοστό είναι ντροπαλό,
και γω δεν τοχω σκοπό να καμαρώσω
για τίποτα πιότερο, για τίποτα λιγότερο από άνθρωπος.[...]

Θα βρούμε το τραγούδι μας[...]

Είναι ώρα.[...]
Εδώ είναι ένα φως αδελφικό-απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι ναμαι εγώ πάνω από σένα, ή εσύ πάνω από μενα.
Εδώ είναι ναναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του.[...]
Τώρα το δέντρο σε κοιτάει κατάματα, μες τα φύλλα του, η ρίζα σου δείχνει όλο το δρόμο της,
κι εσύ κοιτάς κατάματα τον κόσμο-δεν έχεις τίποτα να κρύψεις.[...]

Μ' όλο που το ξέρεις πως έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.[...]